Powiedzieć, że na rowerze nic nas nie ogranicza (poza przepisami Kodeksu Ruchu Drogowego), to nic nie powiedzieć. I chociaż podpisujemy się pod tym stwierdzeniem obiema rękoma i cenimy sobie indywidualną wolność jaką dają nam nasze dwa, połączone ramą, kółka, to lubimy również czasem przyłączyć się. Np. wziąć udział w jakiejś rowerowej imprezie (takiej jak eBrevet), dzięki czemu nie tylko korzystamy z rekomendowanego pomysłu na trasę, ale też możemy poczuć się częścią, mniej lub bardziej zorganizowanej, rowerowej społeczności.
Wszystkiego o brevetach, kto je organizuje, po co, jak wziąć udział, możecie dowiedzieć się na stronie brevety.pl Ogólnie chodzi o przejechanie wyznaczonego dystansu (najczęściej 200 km, ale i więcej) określoną trasą na podstawie śladu udostępnionego jako plik GPX. Trasa zaplanowana jest dla użytkowników rowerów szosowych, ale oczywiście jest do przejechania każdym typem roweru, chociaż trekom i gravelom (czyli nam) pewnie statystycznie zajmuje to więcej czasu.

Garść zdjęć

Trasa

Jak podają organizatorzy, trasa została opracowana przez rowerzystów skupionych w Mińskiej Grupie Rowerowej. Trzeba przyznać, że swoje zadanie wykonali celująco prowadząc uczestników malowniczymi, przyzwoitymi asfaltami bez jakiegoś dużego ruchu samochodowego.

Trasa prowadziła przez tereny położone na wschód i południe od Mińska Mazowieckiego i zahaczała o takie miejscowości jak Kałuszyn, Mrozy, Jeruzal, Stoczek Łukowski, Żelechów i Siennica. Nie są to może jakieś perełki krajowej turystyki, nie mniej jednak każda z nich to ciekawy przedstawiciel Polski lokalnej, której uroki wielu rowerzystów docenia.
Trzeba przyznać, że 200km, to już jest dystans, którym można zrobić całkiem spory ‚zasięg’. Jadąc w eBrevecie wyjeżdżaliśmy nawet na jakieś 40km z województwa mazowieckiego do lubelskiego. Patrząc w kierunku południowym dojechaliśmy aż do Żelechowa. Wcześniej jeżdżąc z Mińska aż tak daleko się nie zapuszczaliśmy.
I chociaż to nie była impreza turystyczna, to cieszymy się, że pierwszy raz odwiedziliśmy właśnie Jeruzal, Stoczek Łukowski i Żelechów. Co nam się jeszcze podobało? Ten malowniczy fragment trasy, który przebiegał brzegiem doliny rzeki Wilgi. Zapamiętamy też burzę, która złapała nas i doszczętnie zmoczyła na jakieś 30km przed metą.

Co prawda nie o czas chodziło, ale zanotujmy dla pamięci, że dojechaliśmy w ok. 11 godz. 40 min. W praktyce odpoczynki robiliśmy co 50 km. Większy kryzys miałem przed 150 km, ale na szczęście później siły wróciły i na metę dojechaliśmy mokrzy (burza) ale zadowoleni. Nie muszę pisać, że jak czas i okoliczności towarzyszące pozwolą, to będziemy chcieli wziąć udział w podobnej przygodzie w przyszłym roku.