Gałczyński na Mazurach

by Andrzej Drawicz
My rating: 3 of 5 stars

Autor należący do czasów słusznie minionych pisze o czasach wg niego już słusznie minionych ( lata 70-te vs. lata 50-te XX wieku), taką mamy w tej książce słusznieminioną incepcję. To też jest ciekawy element tej pozycji, zwłaszcza dla tych, którzy swoje korzenie kulturowe mają w kulturze antycznej i judaistycznej i może mały korzonek, chcąc nie chcąc w PRL-owskiej.

Gałczyński-leśniczówka „Pranie”, ten związek wszyscy mamy mocno wdrukowany w neurony naszych mózgów. Reszta życiorysu Poety poznawanego w liceum dość szybko wyparowuje. Tylko to pranie, samo w sobie dość niekonwencjonalne, pozostaje, wzmacniane od czasu do czasu jako hasło w krzyżówce lub odpowiedź na pytanie w quizie telewizyjnym.

Książka A.Drawicza, udziela pełnej odpowiedzi o co chodzi. Począwszy od tego jak to się stało, że Gałczyński do Prania trafił, aż po analizę literacką głównych utworów, które w okresie tych czterech lat (1950-53) powstały (najważniejsze to „Niobe”, „Kronika Olsztyńska” i „Wit Stwosz”). Znajdziemy w niej również dość rozbudowaną analizę roli przyrody w twórczości Gałczyńskiego, a ci, którzy wolą ploteczki, chętnie poznają fragmenty korespondencji poety z takimi tuzami poezji i kultury z tamtych czasów jak Julian Tuwim czy Kazimierz Rudzki.

Podczas czytania „Gałczyńskiego na Mazurach” dwie rzeczy zwróciły moją uwagę. Pierwsza to erudycja autora, język, którego używa i jego wiedza o literaturze, zwłaszcza rosyjskiej. Druga to to, że już w latach 70-tych narzekano na to, że Mazury się zaludniły i nie są już tym miejscem, którym były kiedyś…

View all my reviews

Galeria w Praniu