Hatszepsut była faraonem z XVIII dynastii, jak twierdzą źródła, jedną z raptem czterech kobiet w historii Egiptu, które nosiły ten tytuł. Okres jej panowania nad Dolnym i Górnym Egiptem przypada na jakieś 15 wieków przed Chrystusem, nam z perspektywy rozwoju cywilizacji europejskiej wydaje się, że to bardzo dawno, a w Egipcie ten okres nazywany jest Nowym Państwem.

Hatszepsut, sama będąc najstarszą córką faraona Totmesa I i jego żony, królowej Ahmes, początkowo rządziła jako regentka po śmierci swojego przyrodniego brata i zarazem męża – Totmesa II, w imieniu jego syna Totmesa III. Władcy Egiptu więzy rodzinne traktowali bardzo poważnie, w związku z tym Hatszepsut była dla Totmesa III jednocześnie ciotką, macochą i teściową (jako że ten w dzieciństwie pojął za żonę córkę Hatszepsut). Nie pogubili się Państwo? Tak czy inaczej, Hatszepsut uznała, że taki tytuł do sprawowania władzy jest raczej słaby i kilka lat po objęciu regencji koronowała się na króla, spychając małoletniego Totmesa do roli współwładcy. Rządziła Egiptem ok. 20 lat, najdłużej ze wszystkich kobiet-faraonów.

A że faraon był w Egipcie bogiem, słuszną rzeczą wydaje się wzniesienie mu świątyni. Ta poświęcona Hatszepsut znajduje się na obrzeżach Luksoru (czyli dawnych Teb), jest wyjątkowo okazała i dość nietypowa jak na architekturę starożytnego Egiptu – wykuta w znacznej części w skale i złożona z trzech ułożonych kaskadowo poziomów. Jako że zapewne niełatwo było przedstawicielce słabej płci rządzić takim państwem jak Egipt, gigantyczne posągi na dziedzicu najwyższego poziomu świątyni dla niepoznaki przedstawiają królową z okazałą brodą.

Co ciekawe, restauracja, a w dużej mierze także rekonstrukcja świątyni to zasługa polskich archeologów. A że jest to dzieło iście faraoniczne, to zaczęli już na początku lat 60. ubiegłego wieku, jako Polsko-Egipska Misja Archeologiczno-Konserwatorska pod auspicjami Centrum Archeologii Śródziemnomorskiej Uniwersytetu Warszawskiego. Misja działa do dziś i przynosi wymierne efekty – świątynię otwarto dla zwiedzajacych w 2002 r., a całkiem niedawno, bo w latach 2015 i 2017 udostępniono jej kolejne części – Kompleks Kultu Solarnego i Sanktuarium Amona-Re.

Śwątynia Hatszepsut wchodzi w skład obiektów starożytnych Teb wpisanych na listę UNESCO.