Im człowiek starszy, tym bardziej sentymentalny, a zarazem tym mniejszą ma potrzebę czarowania słowami. Coraz bardziej przekonuje się, że obrazy wystarczą. Zwłaszcza te oślepione majowym słońcem, na zawsze zapisane pod powiekami.

Mówili, że Warszawa plecami odwrócona jest od Wisły, że nie wykorzystuje tak, jakby mogła, że Paryż, że Wiedeń, że Kopenhaga. A ja myślę, że to bzdura, że nie ma Warszawy bez Wisły, a Wisły bez Warszawy.

Kiedyś może było bardziej przaśnie, teraz jest grzeczniej i bardziej „uczesanie”, miejscami hipstersko, ale istota pozostała ta sama – na lewym brzegu staromiejska skarpa i betonowe bulwary, na prawym zarośla i wędkarze, tu cywilizacja, tam namiastka dzikiej przyrody. I tak jest dobrze. I tak powinno być. I bez tej Warszawy trudno jest żyć, szczególnie wiosną.