Strona 1 z 9612345...102030...Ostatnia »

Zdjęcia zrobione w Gniewie (08.2016)

Marek Szczerbak 24 września 2016 18.8279, 53.8344 zdjęcie Ekskursja

Będąc człowiekiem spokojnym i ugodowym, w Gniewie (pow. tczewski, woj. pomorskie) znalazłem się pierwszy raz w życiu. Najpierw w gotyckim kościele św. Mikołaja i na Starym Mieście, następnie na zamku (dawniej krzyżackim, teraz, po pożarze i stosunkowo niedawnej odbudowie – prywatnym), wreszcie nad Wisłą – najpiekniejszą z polskich rzek.

Na zamku rezydowali najpierw gniewscy komturzy, później polscy starostowie (w ich liczbie Jan Sobieski, który urząd starosty piastował również w okresie królowania). Zamek wraz z miastem odpadł od Polski po I rozbiorze, wrócił po I wojnie, ale już w 1921 r. spłonął w tajemniczym pożarze. Nie takie rzeczy można jednak odbudować.

Dziedziniec

Obecnie ściąga tu rycerstwo z całej Polski i krajów ościennych. Szlachta zatrzymuje się na zamku, magnateria w pobliskim pałacu Marysieńki, giermkowie po okolicznych kwaterach prywatnych, a ciżba służebna po stodołach. Tak mniemam. Zwiedzanie zamku wyłącznie z przewodnikiem.

Czytaj dalej →

Ten wpis jest częścią opisu ekskursji: Krzyżacy i inni. Przeczytaj więcej o tej podróży.
Dodaj zakładkę do bezpośredniego odnośnika. Skomentuj

Mi verdad – bo prawdę trzeba wyśpiewać

Marek Szczerbak 24 września 2016 zdjęcie cantando

Na poprzedniej lekcji języka hiszpańskiego poznaliśmy rapującą pieśniarkę chilijską Anę Tijoux. Wiemy już, że potrafi się upomnieć o głos zwykłego człowieka. Dzisiaj poznamy historię prawdziwą, a zarazem osobistą, na co wskazuje już tytuł piosenki: Mi verdad.  Gdy w głowie wybrzmiewa ta melodia i ten głos, aż chce się walczyć z przeciwnościami losu i systemu, o solidarność, godność i lepsze jutro.

Włączamy zatem wersję profesjonalną:

ewentualnie taką ze słowami piosenki:

W zapamiętaniu trudniejszych słówek pomagają oczywiście fiszki:

Zobacz na pełnym ekranie

A zatem do dzieła!

Dodaj zakładkę do bezpośredniego odnośnika. Skomentuj

Kwidzyn – krypta pełna wielkich mistrzów (08.2016)

Marek Szczerbak 24 września 2016 18.9220, 53.7357 zdjęcie Ekskursja

Przyszła jesień, a my sięgamy pamięcią do czasów, kiedy dni były dłuższe, a noce cieplejsze. Myśl ulatuje do miejsca, gdzie każda miejscowość powiatowa ma swój zamek krzyżacki i swoją katedrę, a w każdej gminie znajduje się chociaż konkatedra i ruiny zamku. Wracamy zatem do Pomezanii, czyli tej części dawnych ziem Prusów, która bezpośrednio przylega do Wisły.

Kwidzyn jest miastem powiatowym w województwie pomorskim, nieco mniejszym od Mińska Mazowieckiego. Katedrę oczywiście posiada (pod wezwaniem św. Jana Ewangelisty) – za Krzyżaka mieściła się przy niej siedziba kapituły pomezańskiej, po sekularyzacji Prus Książęcych była śwątynią protestancką, obecnie pełni rolę konkatedry diezezji elbląskiej.

A w katedrze sensacja na skalę światową: w 2007 r. w dawnym prezbiterium odkryto groby trzech wielkich mistrzów Zakonu Krzyżackiego: Wernera von Orselna, Ludolfa König von Wattzau i Henryka von Plauena (tego samego, który po bitwie pod Grunwaldem obronił Malbork przed polsko-litewską nawałą).

Wielki Mistrz

Warto zajrzeć do trumny i wysłuchać pasjonującej opowieści lokalnego przewodnika. Praktycznie o wszystkim: o kościołach zorientowanych i ich symbolice, wyższości Kwidzyna nad Malborkiem, mistrzach wyklętych, tajnych spiskach z polskim królem, kulcie bł. Doroty z Mątwy, cudownej dosłowności sztuki gotyku, nieudanym męczeństwie św. Jana,  protestanckich konfesjonałach, rzeźbieniu w betonie, prawach fizyki w architekturze i prywatnym życiu króla Dawida. Jazda bez trzymanki, niemal na jednym wydechu – czas przyspiesza i ani się człowiek obejrzy, mija półtorej godziny.

Czytaj dalej →

Ten wpis jest częścią opisu ekskursji: Krzyżacy i inni. Przeczytaj więcej o tej podróży.
Dodaj zakładkę do bezpośredniego odnośnika. Skomentuj

Sacar la voz – piosenka o wstawaniu z kolan

Marek Szczerbak 22 września 2016 zdjęcie cantando

Pani Ana Tijoux ma wprawdzie nazwisko brzmiące nieco z francuska, zresztą we Francji się urodziła (nb. w Roku Pańskim 1977, jak wielu wrażliwych i utalentowanych*), ale jest artystką chilijską, śpiewającą, niech mi będzie wolno użyć tego oksymoronu, melodyjny rap, w dodatku często społecznie zaangażowany (co w przypadku tego gatunku nie jest niczym nadzwyczajnym).

Zgromadzonym przy multimedialnych odbiornikach melomanom chciałbym zaproponować muzyczno-językową przygodę z piosenką Sacar la voz. Do głosu dochodzą skrzywdzeni i poniżeni, polegli lecz niezwyciężeni, wykluczeni, wkurzeni i wymęczeni. Wbrew pozorom polityki jest w piosence niewiele, jeśli w ogóle. To raczej osobista historia o jakże ludzkim dążeniu aby, po herbertowsku, „iść wyprostowanym pośród tych co na kolanach”.  Łatwo nie jest, ale „niech żywi nie tracą nadziei”, a całość podana została na szczęście z wdziękiem i bez pompy.

Zapoznajemy się ze słowami, włączamy muzykę i śledzimy fiszki.

Zobacz na pełnym ekranie

*) Z obecnych na ekskursji jeszcze chociażby Natalka Oreiro, zresztą, długo by wymieniać.

Dodaj zakładkę do bezpośredniego odnośnika. Skomentuj

I nomi nelle canzoni? (2)

Agata Gajda-Sabak 20 września 2016 zdjęcie cantando Noclegi

Lucio Battisti, niezapomniany piosenkarz i kompozytor. Urodzony w Poggio Bustone, w prowincji Rieti, 5 marca 1943r.
W 1947r. rodzina Battisti przenosi się do Vasche Castel Sant’Angelo, w pobliżu Rieti a trzy lata później do Rzymu. Kochany i podziwiany.
Jego piosenki znają prawie wszyscy, nawet jeśli trudno zrozumieć ich prawdziwy sens.
Mówiąc o piosenkach Lucio, nie da się uniknąć słów: dziwne, nadzwyczajne, ekstrawaganckie, nadprzyrodzone … piękne.

Lucio Battisti odszedł 9 września 1998 r., wzbudzając ogromne poruszenie w całych Włoszech. Pozostają jego piosenki, słuchane i śpiewane z niezmienną popularnością.

Lucio Battisti, indimenticabile cantautore e compositore. Nasce a Poggio Bustone, paese in provincia di Rieti, il 5 Marzo 1943. Nel 1947 la famiglia si trasferisce a Vasche di Castel Sant’Angelo vicino Rieti e tre anni più tardi a Roma. Amato e stimato. Le sue canzoni sanno quasi tutti, anche se e’ molto difficile capire i loro senso vero. Parladno delle canzoni di Lucio non si riesce evitare le parole parole: strane, straordinarie, estravaganti, surreali e ….. bellisime.

Il 9 settembre 1998 Lucio Battisti si è spento, suscitando enorme commozione in tutta Italia. Rimangono le sue canzoni, ascoltate e cantate con la costante popolarita’

Kontynuując temat imion, posłuchajmy Non e’ Francesca

Zobacz na pełnym ekranie

Dodaj zakładkę do bezpośredniego odnośnika. Skomentuj
Strona 1 z 9612345...102030...Ostatnia »