Na prawym brzegu Dunaju, w miejscu upatrzonym już przez Rzymian w I w n.e., na stromym zboczu spoczywa potężne szare smocze cielsko.

Ach nie, to nie smok, to jeżący się blankami (zwanymi także krenelażem) zamek Golubac (pol. Gołębiec).
Ruiny są pozostałością zamku zbudowanego przez Węgrów pod koniec XIII wieku. W wieku XIV zamek został zdobyty przez Turków. Obecnie jest częściowo zalany wodami Dunaju. Stało się to po wybudowaniu połączonymi jugosłowiańsko-rumuńskimi siłami, w latach 70-tych zapory, która podniosła poziom wody o jakieś 30m i chyba (tak sobie wyobrażam) wyrwała Dunajowi zęby, które szczerzył w tym miejscu i dalej w swoim przełomie zwanym Żelaznymi Wrotami.

Jakże niepatriotycznie byłoby nie wspomnieć, że właśnie w trakcie zdobywania Gołębca, w roku 1428 zginął będąc w tym czasie na służbie u króla Jana Luksemburskiego, wzór cnót rycerskich, Zawisza Czarny z Garbowa.

Zostało to upamiętnione stosowną tablicą, z której możemy dowiedzieć się więcej i o upamiętnianym, ale i o upamiętniających.

Dla podróżnych to dobra okazja do krótkiego odpoczynku nad wodą, rozprostowania nóg na murach Golubaca i łyknięcia wody ze źródła dodającego cnót rycerskich.