Parc Güell zaprojektował słynny kataloński architekt Antonio Gaudí na stoku jednego z barcelońskich wzgórz. Nazwa wzięła się od nazwiska zleceniodawcy, przemysłowca Eusebi Güella. W założeniu miało to być coś w rodzaju wspólnoty mieszkaniowej z wyższej półki, na którą składać się miało 60 działek budowlanych z częściami wspólnymi i ogrodem. Założenia architektoniczne poszczególnych domów miały być sprawą ich właścicieli, Gaudí odpowiadał wyłącznie za części wspólne. Prace w tym zakresie trwały w latach 1900-1914.

Ówczesna barcelońska burżuazja nie poznała się na nowatorskim założeniu miast-ogrodów. Na początku XX wieku dzielnica, w której miało powstać osiedle, znajdowała się na obrzeżach Barcelony, z dala od prestiżowego centrum, w dodatku trzeba się było wdrapywać pod górę. Na ofertę deweloperską skusił się raptem jeden z barcelońskich burżujów, kupując działkę i budując dom (spadkobiercy pewnie do dzisiaj są mu wdzięczni). Jeszcze jeden dom istniał tam wcześniej, przed założeniem parku. Ponadto z większych budowli wybudowana została tzw. Sala Kolumnowa, czyli w założeniu coś w rodzaju agory czy też miejsca spotkań wspólnoty, dom samego Gaudiego (architekt mieszkał tam od 1906 r., chociaż wraz z coraz większym zaangażowaniem w budowę swojego opus magnum, czyli bazyliki Sagrada Familia, coraz rzadziej bywał w swoim domu w Parc Güell), wreszcie dwa takie jakby domki z piernika usytuowane przy wejściu do parku, mające pełnić funkcje stróżówki czy też domków konsjerża.

Jak już stało się jasne, że biznesowo Parc Güell okazał się niewypałem, w 1922 r. został on wykupiony przez władze miejskie i zamieniony na park miejski. Od tego czasu mieszkańcy Barcelony i przybysze spoza miasta mogą podziwiać świat wyobraźni genialnego Gaudiego, w tym takie atrakcje jak najdłuższa ławka świata, najróżniejsze baśniowe stwory, wreszcie fantazyjne kamienne alejki i podcienie, jak to u Gaudiego harmonijnie wtopione w świat roślinności.

Centralna, najciekawsza część parku, ta zaprojektowana przez Gaudiego, w 1984 roku została wpisana na listę światowego dziedzictwa UNESCO. Od kilku lat, w trosce o ochronę dla kolejnych pokoleń, wejście jest limitowane i obiletowane – dostać można o ściśle określonej godzinie, oczywiście jeśli starczy biletów.