Kolejna galeria z Paryża – tym razem zamiast opisu sonet.

Sous les toits de Paris

Zstępujesz do Miasta Świateł w blask długich czerwcowych dni
żelaznym ptakiem znad Wisły, trzymając podręczny bagage.
O paszport nikt tu nie pyta, pęd RER-u owiewa ci twarz.
Już czeka kwatera gościnna sous les toits de Paris.

Z rześkością poranka bieżysz w wir narad OECD,
doświadczeń, praktyk najlepszych. Przybyszu, dobrze to znasz.
Po pracy w służbie publicznej, strudzony pod wieczór gnasz
na spacer przedolimpijski sous le ciel de Paris.

I mary cię ogarniają, i bruk, historia i mrok
w mieście, gdzie Cyprian Kamil ostatni swój wydał dech,
gdzie wolność, równość, braterstwo wzrastały wśród stosów zwłok.

Wino uderza w tętnice, spleśniały ser to nie grzech.
Mętnieją chmurne majaki i myśli robią w tył zwrot
od żalów emigracyjnych, gdzie dwóch się gromadzi lub trzech.