Na zakończenie wakacji wspominamy pierwszą połowę sierpnia, spędzoną w tym jednym, jedynym miejscu na naszym polskim Wybrzeżu, ba, jedynym spośród wszystkich wybrzeż wszechświatowego rimlandu, w które wracamy najczęściej. Mowa rzecz jasna o Dębkach, położonej na Pomorzu Gdańskim między Białogórą a Karwią nadpiaśnieńskiej perle Bałtyku, ubogiej w beton i stragany, a bogatej w leśno-wydmową przyrodę, ale i historię – wszak to tu właśnie w 1919 r. wbity został wersalski Słupek Graniczny Numer Jeden.

My tradycyjnie upodobaliśmy sobie dzikszą, bliższą natury część zapiaśnieńską, czyli niby tę poniemiecką, choć w gruncie rzeczy równie słowiańską, pamiętającą pewnie jeszcze czasy Bolesławów, jak Wolin czy Chociebóż. W tym roku do atrakcji tradycyjnych, takich jak zanurzenie w kojącej toni Bałtyku czy konstrukcja zamków na piasku, doszło kilka bonusów, w tym burza piaskowa, spacerujące po plaży konie czy spadajace do morza perseidy.