Tym razem mieliśmy do przejechania dużo kilometrów (jak na nas), więc wyruszyliśmy wcześnie rano. Z Warszawy na wschód wyjechaliśmy przez Marki i Zielonkę. Dalej kierowaliśmy się trasą wyznaczoną przez aplikację, którą ‚wysterowaliśmy’ tak by omijała drogi krajowe i wojewódzkie.

Tak jak się spodziewałem, w pobliżu Warszawy (w praktyce na naszej trasie aż do Dobrego) ruch samochodowy pozostawał dość duży, aczkolwiek do zachowania kierowców nie mam zastrzeżeń. Pogoda dopisywała, poranek był rześki i bardzo dobrze nam się jechało. Właśnie nie chcąc jechać samochodami i nie nadrabiać drogi do Stanisławowa, zjechaliśmy z asfaltu w szuter, ale niestety po paru kilometrach zmienił się on w piach, z którego przy pierwszej okazji (dojechawszy do zawsze ruchliwej DK50) uciekliśmy.

Za Dobrem ruch na naszej trasie znacząco zmalał. I tak jechaliśmy spokojnie prawie aż do końca kiedy to w pewnym momencie znowu na drodze powiatowej pojawił się duży ruch samochodów 10t+ Później się okazało, że poprowadzony był tamtędy objazd dla ciężarówek.

Chociaż nie planowaliśmy żadnego zwiedzania po drodze, to trasa sama nas zaprowadziła w dwa bardzo atrakcyjne turystycznie miejsca. Pierwszym z nich był skansen Muzeum Architektury Drewnianej Regionu Siedleckiego w Suchej.

Drugie miejsce to, położony jakieś 30 km dalej na naszej trasie, pałac w Patrykozach.

Te dwa miejsca dodatkowo urozmaiciły nam podróż przez wschodnie Mazowsze. Było świetnie. Kolejny raz czuliśmy, że podróż rowerowa zapewnia nam doskonałe dopasowanie tempa przemieszczania się do walorów okolic, które w znacznej części dopiero poznawaliśmy. Trudno to określić inaczej niż jako tytułowe zanurzenie w krajobrazie.