Golub i Dobrzyń do początku lat 50. ubiegłego wieku były osobnymi miastami, położonymi na przeciwległych brzegach Drwęcy. Historia Golubia jest dużo dłuższa – miastem był już w XIV w., podczas gdy Dobrzyń stał się nim dopiero pod koniec wieku XVIII, ale to Dobrzyń liczy sobie więcej mieszkańców, i to prawie 6-krotnie. Tak czy inaczej, teraz wspólnie tworzą miasto powiatowe w województwie kujawsko-pomorskim.

Jego główną atrakcją, nie ma co ukrywać, jest górujący nad miasteczkiem imponujący zamek krzyżacki, z trzech stron broniony przez stok wzniesienia, z czwartej – w czasach swojej świetności – przez otoczone murami przedzamcze. Zwany jest zamkiem golubskim, najpierw był siedzibą krzyżackich komturów, później polskich starostów, w tzw. międzyczasie przechodząc wiele razy z rąk do rąk podczas licznych wojen polsko-krzyżackich. Poza dwoma najsłynniejszymi, tzw. wielką (z lat 1409-1411) i trzynastoletnią (z lat 1454-1466), dał on nawet nazwę nieco mniej znanej wojnie z Zakonem z 1422 r. – golubskiej właśnie.

W czasach bardziej współczesnych, jak to często bywa, popadł może nie w całkowitą ruinę, ale znacznie podupadł. Nowe życie tchnęła w niego dopiero inicjatywa turniejów rycerskich – organizowanych regularnie od 1977 r. na terenie dawnego przedzamcza. Turnieje, sławne ponoć na całą Europę, odbywają się do dziś, tradycyjnie w lipcu. Poza tym jest muzeum, hotel i restauracja.

A poza zamkiem jest co ciekawego?

Ano znajdzie się, głównie w Golubiu. Do największych atrakcji należy średniowieczna starówka z przyjemnym ryneczkiem i gotycki kościół św. Katarzyny. Odległości nie są duże, warto się przespacerować.

W Dobrzyniu w nasze gusty utrafiły tereny zielone nad Drwęcą, z ładnymi widokami tak na zamek, jak i na Golub. Przy okazji dowedzieliśmy się, że stąd ruszają też spływy kajakowe rzeczoną Drwęcą. Tym razem nie skorzystaliśmy, ale może kiedyś…

Dalszej części opowieści towarzyszą obrazki: