Stary Rynek, jak już wspomnieliśmy w poprzednim odcinku, to dobry punkt startowy do poznania Poznania, a jest co zwiedzać, tak w obrębie dawnych murów miejskich, jak i poza nimi. Architektonicznie Poznań robi bardzo dobre wrażenie, jest spójny mimo różnorodności, zanurzony w historii, rozpiętej od prapoczątków państwowości (Ostrów Tumski) po tę najnowszą (Czerwiec’56), a jednocześnie nie sprawia wrażenia muzealności. Przy wyrastających na poznańskim bruku stolikach knajpek na Starym Mieście widać zdecydowanie więcej studentów niż turystów.

Przybyszowi z miasta-cmentarza, którego wpisana na listę UNESCO Starówka jest najmłodsza na świecie, a elegancka secesja tworzy odważny, choć nie zawsze estetyczny kolaż z monumentalnym socrealizmem i betonowymi klockami powojnia, miasta, którego pomniki upamiętniają głównie narodowe klęski, centrum Poznania jawi się jako emanacja zupełnie innego ducha. Dumnego ze swojej solidnej mieszczańskości, ze swoich kamienic, Browarów i Targów. Patrityzm widoczny jest na każdym kroku, ale jakby więcej w nim dumy, wręcz radości, a mniej cierpiętnictwa. Wszak to tu w 1918 r. wybuchło powstanie wielkopolskie, jedyne zakończone zwycięstwem spośród licznych powstań narodowych naszej historii.

A może to maj tak optymistycznie nastraja. Tak czy inaczej, zapraszam do spaceru po Poznaniu. Na otwartych na transcendencję, poza tradycyjnymi kościołami, czeka także Brama Poznania.