We Wrocławiu nie byliśmy co prawda wszędzie, przykładowo z wizytą na Jagodnie czekamy na tramwaj, ale wrażenie z szeroko rozumianego centrum wywieźliśmy takie, że to prawdopodobnie najładniejsze z dużych polskich miast. Mega, jak to teraz mówi młodzież, zajefajne, jak mawiały igreki czy też, jak to się mówiło w moim pokoleniu, zjawiskowe. Różnorodne, a zarazem spójne. Elementy krajobrazowe w postaci Odry z jej licznymi odnogami i kanałami, a co za tym idzie, również malowniczymi wysepkami, udatnie komponują się z elementami urbanistycznymi.

Jest dumne średniowiecze, ze szczególnym uwzględnieniem Ostrowa Tumskiego, z przewagą gotyku, ale jak się dobrze popatrzy, podszytego pamiętającym czasy Bolesławów stylem romańskim. Harmonijnie współistnieje z nim barok z domieszkami rokoko, XIX-wieczna secesja i XX-wieczny modernizm. Nawet betonowe klocki z PRL-u czy kominy elektrociepłowni nie psują tak krajobrazu jak gdzie indziej.

Są mosty i mostki, zabytkowe kamieniczki, kościoły (w tym katedry co najmniej dwie, a może i cztery, każda innego wyznania), muzea, biblioteki, stare mury z czerownej cegły, pałace, skwery i hale targowe. Oczywiście pod nogami plączą się skrzaty. Wszystko w zasięgu pieszego spaceru.